www.spotkania.fora.pl

kszzzz

Zupełnie nie masz pojęcia o medycynie, właśnie jest dokładnie tak jak w technice.
Kiedy zaczyna szwankować, człowiek często jest już "nienaprawialny".
Poza tym jedna choroba to ogrom wiedzy, którą zdobywało wiele pokoleń uczonych, lekarzy, a chyba żadna nie jest poznana do końca, bo wraz z postępem medycyny zmienia się przebieg chorób (w uproszczeniu). Dlaczego jedni umierają, a nie powinni, a inni żyją, mimo że powinni umrzeć, ciągle są takie zagadki. Choroba to nie tylko człowiek, pomijam już fakt, że chorują też zwierzęta i rośliny, ale całe środowisko w jakim człowiek żyje, miejsca, w których bywa od czasu do czasu, tryb życia, dieta, używki i w ogóle wszystko z czym ma przez całe życie do czyniena, włącznie z psychiką własną i swojego otoczenia. Oczywiście geny też są bardzo ważne, ale niewiele rzeczy w ludzkim życiu determinują, choć na przebieg choroby mają wpływ.
Na dokładkę poszczególne choroby to nie są zbiory rozdzielne, wręcz odwrotnie, mają wzajemny wpływ na swój przebieg...

manko

kszzzz

Organizm, o który się dba, służy dłużej Smile

manko

kszzzz

Piszesz, jakby psychika nie była częścią człowieka. Katowanie się psychiczne nie jest zdrowe.
Najważniejsze są regularny ruch, unikanie stresów na rzecz tego co przyjemne i niespożywanie nadmiernej ilości jedzenia. Poza sytuacjami, że z powodu choroby jakieś produkty są niedozwolone, powinno się jeść to co smakuje, dbając jedynie o dowóz niezbędnych witamin i minerałów.

manko

kszzzz

Ruch nie musi być regularny, ale jest konieczny. 10 000 kroków dziennie, to bardzo dobry zwyczaj i metoda Very Happy

Wskazana od czasu do czasu wycieczka Very Happy

np do lasu lub innego miasta albo muzeum Very Happy

manko

kszzzz

Ja lubię spontaniczność i chodzę w różne miejsca, poza tym nie wyliczam kroków, ale średnio wychodzi mi ponad 10000 dziennie, poza wyjazdami, wtedy chodzę więcej. Mój zegarek liczy kroki Smile

.

manko

kszzzz

Ja pracuję, a pracy w pracy mam coraz więcej. Do tego nie zawsze w regularnych porach, więc i z tego powodu mój tryb życia jest nieregularny.

manko

kszzzz

Umarłabym z nudów bez stałego zajęcia Smile

manko

kszzzz

Takie sprzeczności istnieją wszędzie, dążenie do wypracowania zysków też. Mój szpital nie ma długów, a kilkanaście lat temu zajmował pod tym względem jedno z czołowych miejsc w Polsce.
Z zarabianiem jest podobnie, bo prawie wszyscy pracownicy medyczni pracują na kontraktach jako jednoosobowe firmy, ale pracować chcą jak najwięcej.

manko

kszzzz

Chyba KRLD nie chciałabym odwiedzać. Ale tam panuje wymarzony dla prezesa ustrój, więc chętnie by go w Polsce wprowadził. Na szczęście na to jest z niego za cienki Bolek Very Happy

manko

kszzzz

6 lat rządów hitlerowców, a po wschodniej stronie Polski NKWD-zistów, więc wyparcie z pamięci nie grozi.
PiS to przy nich pełen luz.

Ja o tym co moi rodzice robili w czasie wojny wiem doskonale. Mama sudiowała przez rok medycynę w Kownie (po litewsku) i jeden trymestr na tajnym Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Poza tym pracowała jako pielęgniarka w szpitalu jenieckim w Wilnie i działała w AK - gromadziła środki opatrunkowe i narzędzia chirurgiczne dla AK. Brała udział w operacji Burza, będąc sanitariuszką w czołówce sanitarnej AK w Puszczy Rudnickiej. W grudniu 1944 roku została przez przypadek aresztowana, Rosjanie nie udowodnili jej działalności w AK, była w potwornych warunkach więziona w wileńskim więzieniu na Łukiszkach i bez wyroku skazującego wraz z innymi więżniami w marcu 1945 została wywieziona do obozu w Saratowie, gdzie panowały straszne warunki i choroby, a racje żywnościowe były o wiele za małe, więc ludzie, szczególnie młodzi mężczyźni umierali jak muchy. Na miejsce dojechali w maju 1945 roku, już po zakończeniu wojny. Potem część więźniów z Saratowa przeniesiono do obozu w Kutaisi w Gruzji, gdzie warunki obozowe były lepsze, klimat łagodny i były dostępne owoce, oczywiście kradzione. Na koniec przewieziono mamę do obozu w Borowiczach - niedaleko Leningradu, gdzie poznała mego ojca i skąd zostali zwolnieni do Polski w lutym 1949 roku.

Mój ojciec (rocznik 1921) i jego brat (rocznik 1923) pracowali na utrzymanie rodziny, ponieważ babcia po tym jak dziadek poszedł na wojnę i trafił do oflagu, została sama z trojgiem nastolatków 18, 16 i 14 lat oraz trojgiem małych dzieci (6, 4 i 3 lata) oraz niemowlęciem, które zmarło w 1940 roku. Poza tym babcia i troje najstarszych dzieci działali w AK. Mój ojciec i stryj szkolili się wojskowo, a babcia i najstarsza ciotka zajmowały się kolportażem bibuły. W czasie niemieckiej okupacji babcia z najstarszą ciotką ukrywały dodatkowo żydowską rodzinę (to byli przedwojenni znajomi dziadków), za co zostały uhonorowane medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.
W 1944 roku ojciec i stryj wzięli udział w Akcji Burza w okręgu lwowskim. Stryj jako stary harcerz i sportowiec był dowódcą drużyny, ojciec jako mól książkowy i kolekcjoner był jej członkiem. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną, na rozkaz dowództwa AK ujawnili się i byli przetrzymywani w więzieniu i poddawaniu przesłuchaniom połączonym z torturami. Wiosną 1945 roku zostali wywiezieni do obozu jenieckiego w Riazaniu, gdzie warunki były znacznie lepsze, niż w obozach które zaliczyła moja mama. Babcia w tym czasie wraz z czterema swoimi córkami uciekła ze Lwowa do swojej rodziny pod Łańcutem, bo dowiedziała się że jest na liście do deportacji.
Ojciec i stryj przebywali do 1947 roku w Riazaniu do czasu głodówki więźniów (jeńców?) , po której część z nich odesłano do Polski, a resztę rozwieziono do innych obozów. Ojciec i stryj trafili do Borowicz, gdzie ojciec poznał moją mamę, a stryj swoją przyszłą żonę. Jak wspomiałam do Polski wrócili w lutym 1949 roku, a na drogę dostali kufajki i walonki. Była to pierwsza odzież od czasu aresztowania w grudniu 1944 r, przez te wszystkie lata chodzili w ciuchach, w których ich aresztowano. Niektórzy dostawali paczki od rodzin, ale mama nie miała od kogo- jej rodzina przebywała w kołchozie w Kazachstanie, w obwodzie akmolińskim i powodziło się im jeszcze gorzej...

To oczywiście z konieczności duży skrót. Jak widzisz jestem detalicznie poinformowana o losach wojennych moich rodziców, niczego nie wyparli...

manko

kszzzz

Moi rodzice do końca życia utrzymywali bliskie kontakty z wieloma ludźmi tam poznanymi, a kiedy się spotykali, zawsze rozmawiali o tamtych czasach. Niektóre z tych osób znali jeszcze wcześniej, z AK.
Tych znajomych było naprawdę wielu, w całej Polsce, bo mieszkańcy wschodnich terenów RP rozjechali się po powrocie do Polski w różne strony...

manko

kszzzz

W 1949 roku i później, bo niektórzy wracali jeszcze później, już nie, Ziemie Odzyskane były już zajęte, więc osiadali w całej Polsce, najczęściej tam, gdzie mieli bliskich.
Moja mama trafiła do Gdańska tylko dlatego, że chciała dokończyć studia, a dokumenty z wileńskiego USB pojechały do Gdańska.

Oczywiście reparacje należą się od Rosji, bo nie dosyć że wzbogaciła się terytorialnie kosztem Polski i przejęła całą infrastukturę tamtych terenów, to jeszcze celowo zrujnowano Gdańsk, Elbląg, Szczecin, Głogów, Wrocław i inne mniejsze miasta i dodatkowo ograbiono Ziemie Odzyskane ze wszystkiego co się dało wywieźć, więc z Gdańska i Gdyni zniknęły urządzenia stoczniowe i portowe, z fabryk maszyny, dzieła sztuki i na pewno wiele mienia poniemieckiego.
Znikły nawet całkiem głupie rzeczy… Moi rodzice w 1959 roku otrzymali przydział na mieszkanie w kamienicy wybudowanej w 1901 roku. To była jedyna kamienica na całej ulicy, która ocalała, bo w niej urzędował radziecki sztab. Wszystkie sąsiednie kamienice Rosjanie już po zajęciu Gdańska spalili. To była bardzo ciekawa kamienica, nie było w niej pieców, a kaloryfery zasilane ciepłą wodą z kotłowni w piwnicy. Piece węglowe były tylko w kuchniach i służyły do gotowania i pieczenia żywności. Więc Rosjanie zdemontowali i wywieźli kotłownię, a przyszli polscy mieszkańcy zostali bez ogrzewania. Z czasem wszyscy zamontowali w mieszkaniach c.o. etażowe, wykorzystując poniemieckie kaloryfery, a kuchenne piece przerobili na piece do c.o, paliło się w nich koksem… Kiedy moi rodzice wprowadzili się do tego mieszkania, nie było jeszcze w nim normalnego ogrzewania, tylko piec w kuchni i prowizoryczna koza w jednym z pokoi. Remont zaczęli od instalacji c.o.

manko

kszzzz

Uważam, powinniśmy się ich dopominać, choć nigdy ich nie otrzymamy.
Nasze reparacje od Niemiec zgarnął ZSRR, a nam kazano się ich wyrzec.

manko

kszzzz

Ja uważam, że należy im wypominać, a światu przypominać, że obrabowali i dodatkowo zniszczyli zrujnowaną Polskę, która jako jedyny kraj walczyła od pierwszego do ostatniego dnia wojny…

manko

kszzzz

Myśmy wdepnęli, a nie nas wrzucono ?