www.spotkania.fora.pl

hajdi gość · Gość

Gombrowicz zawsze mnie okropnie nudził. Przeczytałam Ferdydurke oraz usiłowałam przeczytać Transatlantyk, ale nie dałam rady. Takie lektury mogą kompletnie zbrzydzić młodzież do czytania. Jedynie podobała mi się Iwona Księżniczka Burgunda, ale nie czytałam tego dzieła, a obejrzałam spektakl w Teatrze TV w doskonałej obsadzie i prawda śmiałam się często. No ale jako osoba o "pisowskiej mentalności"cirt mam prawo do takiej oceny Exclamation

multilatek

Pozostała mi Ferdydurke, bo Transatlantyk przemordowałem.

multilatek

Jerzy Waldorff - Dolina szarej rzeki.
Czytywałem książki J. Waldorffa, ale ta jest pierwszą nie o muzyce, dyrygentach, instrumentach. Jest to rzecz z wieloma wątkami autobiograficznymi, napisana z talentem, wspaniałą polszczyzną z ogromnym taktem traktująca o młodości, początkach pracy zawodowej, przedwojennej Warszawie, wojnie i Powstaniu a w końcu o starości, własnej i wielu najbliższych i znajomych. Autor żyje wspomnieniami sielskiego dzieciństwa i młodości, które idealizuje i nie może uwolnić się od zachwytów nad ziemiańskim obyczajem, życiem we dworze otoczonym ogrodem, po którym z parasolkami spacerowały jego ciotki i kuzynki. We wspomnieniach występują również parobkowie, dziewki folwarczne, zadzierzyści panicze z dubeltówkami na ramieniu, wierne psy i takie różne atrybuty już dość już słabo widoczne w latach pięćdziesiątych. A tu Pan Jerzy mieszka w jakimś dworze w Przylesiu, rozprawia z dziedzicem o zbiorach a kiedy jedzie do pracy w Warszawie, to widzi sylwetę Pałacu Kultury.
Kiedy pisze o chłopcach stajennych to są to jakieś postacie bezimienne, po prostu służba.
Kiedy wstępuje do wojska, to oczywiście do ułanów w Grudziądzu. Ułan to w dużej części właśnie chłopak stajenny. Połowę swego czasu spędza w stajni, bo w wojsku służby nie ma, ale wtedy to cała radość i ten sznyt. Dzwoni się ostrogami, podkręca wąsik, utrzymuje szablę, żeby nie latała na rapciach, tylko sztywno, dołem do przodu i uważnie na progu…
Szczęśliwie ułańska fantazja szybko wyparowała, kiedy wojna przyleciała na samolotach. O wojnie i Powstaniu nie ma wiele do czytania, ale czas powojenny już wyrazisty. Ciotki sprzedają, co zgromadziły i jakoś żyją póki starcza. Potem biedują strasznie. Sam autor ciągle samotny chodzi na obiadki do zakonnic, gdzie przy dużym stole spotykają się ludzie o dużych nazwiskach i małych emeryturach. Politykują, rozprawiają i coraz bardziej oddalają się od rzeczywistości. A rzeczywistość jest ponura. Waldorff postanawia być pisarzem. Otrzymuje stypendium na książkę o nowych czasach, ale przejada je na wybrzeżu nic nie napisawszy. Nie jest zdolny sprostać oczekiwaniom wydawnictwa. Nie stać go na optymizm
Przez całą opowieść przewija się postać rudej Heli, córki stróża warszawskiej kamienicy, która zostaje towarzyszką dyrektorem, pomaga Paniom Ciotkom, ale kończy samobójstwem. Została oskarżona o defraudację i nie ryzykowała procesu, którego przebieg w latach pięćdziesiątych łatwo było przewidzieć. Kończy opowieść studium starości z piękną metaforą rozmów przy klasztornym stole. Oto rozmowy te bardzo przypominają kłótnię starców siedzących w łodzi, która coraz bardziej oddala się od brzegu a oni spierają się o to, co coraz gorzej na tym brzegu widzą.
Los pozwolił mi na Kika rozmów z Jerzym Waldorffem. Było to zawsze z okazji większych spotkań. Był wtedy dyrektorem departamentu muzyki w ministerstwie kultury a rozmowy dotyczyły zaopatrzenia rynku w nagrania muzyczne płytowe a właściwie ich stały niedobór i innych podobnych tematów.
Pamiętam, że kiedyś zagalopował się nieco a później mnie przepraszał. Pamiętam go, jako uroczego człowieka z ogromnym poczuciem humoru.

Daga

Cenię Waldorffa, był świetnym krytykiem muzycznym, ale i doskonałym działaczem społecznym.
Kochał swojego jamniczka Puzona, który jak z charakteru tej rasy wynika, był domowym terrorystą Wink

Nie wiedziałam jednak o tej książce, którą świetnie zrecenzowałeś, ale ja osobiście wolałabym o muzyce, lub o renowacjach zabytkowych nagrobków dzięki jego zbiórkom Very Happy

Życie osobiste pana Jerzego mnie nie interesuje, a było pełne tajemnic Rolling Eyes

multilatek

Jerzy Waldorff był postacią wielowymiarową. Swoją działalność popularyzatora muzyki uważał za obowiązek swojej klasy społecznej wobec narodu. Jak sam twierdził, nic mu z tego nie wyszło. Ze smutkiem trzeba to potwierdzić. Akcję umuzykalniania narodu wzięli na siebie ludzie od list przebojów. Dziś mamy społeczeństwo w tej części kultury zaniedbane, ale widać takie czasy. Powszechna jest kultura masowa. Postarałem się odwiedzić grób Jerzego Waldorffa na Powązkach i zapaliłem mu świeczkę.

Daga

Mam książkę Jerzego Waldorffa " Sekrety Polihymnii"
- I O Instrumentach Muzycznych
- II O Formach Muzycznych, Terminach i Jeszcze Innych Sprawach
- III Słowniczek Muzyczny

Swietna książka, była mi bardzo pomocna w latach kształcenia muzycznego.
Miał dar pięknego przekazywania najbardziej interesujących rzeczy.
To był właściwie jego cudowny sposób życia i bycia. Mówi się, że był to ostatni peerelowski baron.
Muzyka , to pocieszycielka, a pięknie ją opisał Gałczyński

Garniemy się do muzyki
muzyka to jest nasz festyn,
kochamy trąbki i smyki,
obój, klarnet i klawesyn

Jest w domu lichtarz nieduży
z wysoką świecą szkarłatną;
ona do koncertów służy,
do dźwięku dodaje światło.

Radość jak poważny taniec
przesuwa swój cień po ścianach.
I pada świecy pełganie
a twarz Jana Sebastiana

A świetnie przytoczył Jerzy Waldorff
Very Happy

multilatek

Z książkami Waldorffa jest pewien kłopot. W jego biografiach brakuje wzmianek o książkach, które mam na półce. Nie wiem, czy wszystkie odnalazłem ale z cała pewnością mam Diabły i anioły (to o dyrygentach) i opowiedziana powyżej Dolina szarej rzeki. Wszystkich ma być dwadzieścia. ale żadne zestawienie tylu nie zawiera.

Daga

Wyczytałam gdzieś, że był bardzo zagadkowy i może to się z tym wiąże?
Ale jak piszesz Multilatku:) że masz tak dużo książek Mistrza Waldorffa, to przytoczę jego cytat, który bardzo pasuje do Ciebie Very Happy

"Bywają takie dni, kiedy książka zastępuje słońce. Niebo pokrywa ziemię jak smutna misa cynowa, wszędzie jest szaro i wilgotno, więc nie chce się wyjść z domu. Najlepiej wtedy zapalić lampę życzliwą pod kolorowym abażurem, przysunąć do niej fotel i sięgnąć po książkę. Wybrać trzeba jedną z tych, co pisane były w czas pogody przez pogodnego duchem autora.
Jerzy Waldorff – Sekrety Polihymnii

multilatek

Faktem powszechnie znanym była, jak to się teraz mówi, orientacja Jerzego Waldorffa. Była przyczyną wielu problemów. Jerzy W. zmienił nazwisko. Nazwisko Ojca to Preyss. Został przez ojca wydziedziczony. Jego towarzyszem życia był Mieczysław Jankowski, pedagog baletu, pochowany, jak twierdzi Wikipedia, w tym samym grobie. Na zdjęciu jest widoczny jego grób obok Waldorffa, ale nie dociekam szczegółów tej sprawy.
Wiadomo mi tylko, że władze kościelne sprzeciwiały się pochowaniu Waldorffa na Powązkach ale ustąpiły pod naporem opinii publicznej. Obawiam się, że dziś opór kościoła byłby skuteczny.

Daga

Opór kościoła dzisiaj byłby większy, no i pis by też miał wiele do powiedzenia. Pamiętam gwizdy i buczenia na pogrzebie Gieremka, czy Kuronia.
A pan Jerzy został pewnie wydziedziczony z powodów, których się domyślam. Pewnie szanowny tatuś nie akceptował odmienności synka.
Teraz przeczytałam w googlach
Gdzies przeczytałam też, że Pan Waldorff swój majątek zapisał swojemu partnerowi M. Jankowskiemu.
Pan Jankowski opiekował się panem Jerzym, a byli ze sobą 60 lat Smile

Nie wiedziałam, że był przyjacielem Stefana Kisielewskiego i nawet napisał książkę "Słowo o Kisielu" - chciałabym ją przeczytać, bo na pewno jest skarbnicą ciekawych anegdot i dowcipów.

Very Happy

hajdi

Bardzo ciekawe informacje tu przeczytałam za co dziękuję Exclamation

Ja też mam ciekawostkę, którą być może już znacie. Po śmierci Waldorffa POLITYKA publikowała fragmenty biografii, czy też autobiografii (nie wiem czy takową Pan Jerzy napisał) z których dowiedziałam się, że matka zareagowała całkiem inaczej niż ojciec. Gdy syn przyprowadził do domu swojego partnera, matka powiedziała "witam mojego drugiego syna". Bardzo mnie to wzruszyło.

multilatek

Karol Bunsch – Nowele zebrane.
Dwanaście nowel, które można usystematyzować w trzech grupach. Nowele o tematyce prawniczej, wojenno wojskowej i łowieckiej. Tadeusz Kudliński, w przedmowie, nie szczędzi słów pochwały dla talentu autora w wiarygodnych opisach zdarzeń w trzech różnych sytuacjach. Bunsch był bowiem przez jakiś czas praktykującym adwokatem, miał swój epizod wojenny i był zapalonym myśliwym. Ja, może w skutek silnej awersji do zabijania zwierząt dla zabawy, nabrałem od początku postawę bardzo krytyczną. Lepiej byłoby, gdybym nie czytał tej przedmowy.
Mimo, iż pierwsza nowela jest fabularyzowaną anegdotą, całkowicie niewiarygodną, a nawet bzdurną, tę część uważam za najlepszą. Nie ma w niej żadnych akcentów budzących sprzeciw, niepozwalających na pogodzenie się ze stanowiskiem autora. Zabawnie przedstawił jedną sprawę, w której wybronił sprawcę wypadku samochodowego wyciągając na plan pierwszy szczegół techniczny. Sąd uznał ten szczegół za istotny powód i uniewinnił sprawcę. Uradowany kierowca zaproponował swojemu obrońcy, że odwiezie go do kancelarii i w czasie krótkiej jazdy dwukrotnie omal nie rozjechał przechodniów. Kilka tygodni później, sam adwokat o mały włos nie został potrącony przez swego klienta.
Zbyt wiele czytałem wspomnień wojennych, zbyt wiele znam relacji uczestników bitew II wojny, aby przekonały mnie opowieści o niebywale zatwardziałym mścicielu, który zaczajony z karabinem w pobliżu niemieckiego żołnierza obsługującego karabin maszynowy, czekał kilka dni, aż ten obróci się do niego twarzą.
Zupełnie nie przemawiają do mnie opowieści o emocjach polujących na kaczki. Strzelają chmurą śrutu w gromadę kaczek powodując głównie zranienia i z dumą przywieszają je sobie u pasa. Później, jak się okazuje, poranione bądź zamęczone ptaki już nie interesują Panów Myśliwych. Oddają je byle komu, bo oni przeżywają swoje emocje „celując” w dwadzieścia kaczek podrywających się do lotu.
Ostatnie dwie nowele, to wyobrażenia autora o dwóch wydarzeniach historycznych. Pierwsza to chrzest Polski, druga to bitwa pod Grunwaldem. Pierwsza to, oczywiście czysta fantazja. Młodzi Polanie przyjmują z radością i podziwem nowych bogów, starzy są nieufni i nie podoba się im entuzjazm młodzieży. Opis bitwy pod Grunwaldem bazuje na opisie Długosza i trudno z nim polemizować. Długosz urodził się pięć lat po bitwie i musiał polegać na relacjach świadków, ale to byli świadkowie naoczni. Opis tej bitwy, w zależności od tego kto go pisze, może być bardzo różny. Dopóki nie natrafię na taki, który zmieni wynik bitwy, nie mam powodu do sprzeciwiania się jakiemukolwiek opisowi.

hajdi

Dobra i dowcipna recenzja. Co do myśliwych to mój stosunek do tych ludzi nie odbiega od Twojego.

Ja ostatnio zdziecinniałam, bo przeczytałam wszystkie moje książki z dzieciństwa, a to dlatego że chciałam sprawdzić które mogę przekazać wnuczce. Niektóre przecież się bardzo zdezaktualizowały. Próbę czasu przetrzymały oczywiście powieści historyczne dla dzieci, no i Niziurski.
Teraz kończę czytać "Alicję po drugiej stronie lustra". I tu mam kłopot. "Alicję w krainie czarów" mam dwie. Jedna wydana w 1957 roku w tłumaczeniu Antoniego Marianowicza z ślicznymi kolorowymi ilustracjami Olgi Siemaszko. Dwie następne są z 2000 roku w przekładzie Macieja Słomczyńskiego i one są zapewne najbardziej wierne, ale mi się nie podobają. Są pisane jakby dla dorosłych. Ilustracje też są nieciekawe, bo pochodzą z XIX wiecznego wydania angielskiego, czarno-białe i raczej przypominają ryciny.

(wysłane o 17,15)
Ta pierwsza (z 1957 roku) jest napisana dla dzieci. Słomczyński pisze rozwlekle i niezrozumiale dla 8 - 10 latek. Np. Pierwsze zdanie ze "starej" Alicji brzmi: Alicja miała już dość siedzenia na ławce obok siostry i próżnowania. Raz czy dwa zerknęła do książki, którą czytała siostra. Niestety książka ta nie zawierała obrazków ani rozmów A cóż jest warta książka w której nie ma rozmów ani obrazków....
U Słomczyńskiego idzie to tak: Alicja siedziała na brzegu obok siostry i była już bardzo znużona tym, że zupełnie nie ma co robić: raz czy dwa zajrzała do książki czytanej przez siostrę, ale nie było tam ani ilustracji, ani konwersacji. A jaki może być pożytek z książki - pomyślała Alicja - w której nie ma ani ilustracji i konwersacji.
Według mnie zbyt rozwlekle i z niezrozumiałymi dla dziecka słowami jak konwersacja, podejrzewam, że i słowo 'ilustracja' nie jest wszystkim dzieciom znane.
I ciekawostka. Według badaczy współcześnie badających życiorys Lewisa Carrolla był on człowiekiem o skłonnościach pedofilskich, co można nawet wyczytać ze słów wstępu do "starej" Alicji. Bardzo mnie to ubawiło, jak to Carroll zapraszał dzieci do swojego domu na podwieczorki, zabierał dzieci na wycieczki do Londynu, a Alicję i jej siostrę na przejażdżki łódką.

Maciej Słomczyński jest uznanym tłumaczem dzieł Szekspira i w ogóle literatury angielskiej. Do Alicji podszedł jednak, moim zdaniem, zbyt poważnie. No i jest uwielbianym przez czytelników Joe Alexem, piszącym kryminały pod tym pseudonimem.

wysłane o godz.17,15

multilatek

Dla mnie Słomczyński, to przede wszystkim autor genialnego tłumaczenia Ulissesa Joyce'a. W zdaniu, które przytaczasz, są zamieszczone słowa, o których znaczenie młody czytelnik miał zapytać starszych i taki był zapewne cel ich użycia.
Jeśli chodzi o książki dla dzieci (dobre książki dla dzieci), to wiele z nich czytałem mając już dowód osobisty. Podejrzewam, że książki o Puchataku czy Muminkach doceniamy dopiero, kiedy przypominamy je sobie jako rodzice. Myślę, żę podobnie jest z Alicją w krainie czarów. Dzieci bawią rysunki królika w cylindrze, natomiast na dowcip sytuacji i ironię w opisach różnych postaci muszą poczekać aż dorosną.

multilatek

Tomasz Piątek - Macierewicz i jego tajemnice.
Książka Tomasza Piątka, to gotowy akt oskarżenia. Udokumentowany jak mało który dokument prokuratury. Piątek skupia się na kilkunastu osobach z otoczenia Macierewicza, Naimskiego i Kaczyńskiego. Każda z tych osób ma bogato udokumentowane powiązania z rosyjskim GRU. GRU, to wywiad wojskowy, doskonale opisany przez niejakiego Suworowa (uciekinier na Zachód, funkcjonariusz GRU). Działalność GRU w Polsce wsparła PiS na drodze do zwycięstwa wyborczego. Typowym narzędziem GRU są podsłuchy i ukryte nagrania. Zadziwiający jest fakt, że raport o WSI został przetłumaczony w całości na rosyjski a tylko fragmentami na angielski. Włamanie do pomieszczeń Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO odbyło się w dziwny sposób. Pomieszczenia otwarto podrobionym kluczem, nie otwierano sejfów a poszukiwano dokumentów sprawdzających tłumaczkę raportu na język rosyjski. Przyjaciele Macierewicza w USA, to Amerykanie tylko z obywatelstwa. Są wieloletnimi "sympatykami" rosyjskiej mafii sołncewskiej i GRU. Wszystko jest doskonale udokumentowane. Macierewicz milczy, bo może tylko kłamać.
Dowody znajdują się w ogólnie dostępnych rejestrach sądowych. Znane są numery KRS spółek, które polscy milionerzy, wzbogaceni w tajemniczych okolicznościach, kupują, wykorzystują do jakiegoś celu i sprzedają. Ciekawa jest historia lubelskiego Herbapolu kupionego przez niejakiego Luśnię. Herbapol zapłacił ponad 400 tys. za reklamę w redagowanym przez Macierewicza piśmie Głos. T.P. przesiedział dwa tygodnie w Bibliotece Narodowej i przejrzał wszystkie numery pisma Głos. W żadnym nie znalazł żadnej reklamy Herbapolu Lublin.
Wystarczy. To trzeba przeczytać.

Daga

Czekam na książkę od córki. Muszę ją przeczytać.
Jedno dla mnie jest pewne, jeśli po takim czasie, od ukazaniu się książki Maciarescu nie oskarżył Piątka, to znaczy tylko jedno - PRAWDA jest w niej!!!!!!!

multilatek

Sidi Mohammed el Nefzaui – Pachnący ogród
Trudno jest napisać o tej książce coś, co nie szokowałoby polskiego czytelnika. Jest to, bowiem zbiór zalecanych przez Koran norm współżycia małżeńskiego. Książkę tę napisano w 925 roku hidży (ucieczki Mahometa z Mekki w roku 622 n. e.) a więc w wieku XVI. Jej pierwszego tłumaczenia na jęz. francuski dokonał w roku 1850 pewien oficer sztabu generalnego podpisany inicjałem M…., fanatyczny i dystyngowany arabista, jak określili go późniejsi tłumacze.
Wrażenie, po przeczytaniu jest trudne do opisania. Mój jurajski wiek pozwala mi spokojnie poznawać wyobrażenia szesnastowiecznych Arabów o tym, co dobre w obcowaniu płci a co złe i naganne. Mogę spokojnie wyczytywać recepty na przeróżne dolegliwości i niedostatki panów i pań, ale nie to stanowi o wartości dzieła.
Jej główne, choć przecież niezamierzone przesłanie, to fakt, że wszystkie kultury Wschodu, kultura Japonii, Tajlandii, Chin, Indii, jak również Bliskiego Wschodu, sprawy relacji płci traktują jak wiedzę zwyczajną, ogólnie popularną. Nie ma tam problemów uświadamiania młodzieży, grzechu nieczystości, zakazów rozmawiania o sprawach płci i tzw zachowań nieskromnych. Niektóre święta japońskie przyprawiają o czerwone uszy dziennikarzy, którzy kręcą o nich filmy. Wynikałby stąd wniosek, że to nie Japończycy, Hindusi, Tajowie, Arabowie są jacyś dziwni, tylko nasza, chrześcijańska cywilizacja dokonała jakiegoś okaleczenia w kulturze, z którym teraz nie wiadomo, co zrobić.
Separacja odmienności cywilizacyjnych była możliwa w wieku XVI i kilku późniejszych, ale dziś nie istnieje. Tylko w Polsce są jeszcze możliwe takie sytuacje, jak przerażenie młodych dziewcząt pierwszą menstruacją, ponieważ nie mają o niej żadnej wiedzy.
Wystarczy poczytać podręcznik dla nowych szkół podstawowych o przysposobieniu do życia w rodzinie.
Książkę wydała Krajowa Agencja Wydawnicza, Łódź 1990.

hajdi

Bardzo, bardzo ciekawe! Szczególnie zainteresowało mnie to japońskie święto przyprawiające dziennikarzy o czerwone uszy Smile

multilatek

Widziałem w polskiej TV, kilkanaście lat temu, (to ważne) film o japońskim święcie fallusa. Kobiety w różnym wieku udają się do świątyni, gdzie w charakterze totemu ustawiono model fallusa o wysokości ponad 3 metry. Śpiewając dekorują go kwiatami, wieńcami i jakimiś bibelotami a następnie przybrani na biało młodzieńcy wynoszą go na ramionach, jak trumnę i obchodzą miasto na czele procesji kobiet śpiewających stosowne na tę okoliczność pieśni i recytujących wiersze. Następnie wracają do świątyni i młode dziewczęta adorują ten symbol życia wiecznego pląsami i ocieraniem się oń.

Dla Arabów zbliżenia damsko męskie mają tylko jeden cel, spłodzenie potomka płci męskiej. Opisano wiele sposobów osiągnięcia tego celu. Podano również sposoby rozpoznania, jakiej płci jest poczęte dziecko. Są one, oczywiście stosowne do czasu i miejsca. Jeśli poczęto chłopca to np. przyszła matka będzie krwawić prawą dziurką nosa. Jest również wiele sposobów, aby kobieta nabrała skłonności do rodzenia chłopców. Jednym z nich jest siadanie na krowim łajnie.
Ale w końcu i tak to od woli Allacha zależy, co się urodzi. Modlitwa jest zatem sposobem najskuteczniejszym.
Kanon kobiecej urody, to oczywiście otyłość. Dwa podbródki i zapadnięty pępek, to oznaki zdrowia i urody.
Nie stać mnie na opis sposobów uprzyjemniania sobie trudnej misji mnożenia potomstwa, bowiem nie umiałbym konkurować z nocnymi filmami. Ale ciekawi mieliby ubaw po pachy.

kszzzz

multilatek

Od dłuższego czasu nie dodaję nic do „naszych lektur”, co nie oznacza, że nic nie czytałem. Poświęciłem nieco czasu na powtórki a o tym nie pisałem. Przeczytałem jednak dwie nowości z pewnych powodów ciekawe. Te nowości nie pochodzą z księgarni, bowiem żadna nie prowadzi ich sprzedaży. Autorem obu jest niejaki Andrzej Rodan. To pseudo artystyczne. Mam kontakt z osobą zajmującą się marketingiem tego autora i dostałem dwa jego dzieła do przeczytania. Ze wstępu dowiedziałem się, że ostatnia nich, wydana w lutym bieżącego roku jest pięćdziesiąta druga w jego dorobku. Jest, więc pracowity. O czym pisze? Pierwsza z przeczytanych to autobiografia i taki jest jej tytuł. Dowiedziałem się niej, że autor jest absolwentem UŁ, że jest młodszy ode mnie o mniej więcej dziesięć lat, że uważa się za historyka i filozofa i że pokaźny kawał życia spędził w show biznesie bardzo średniego poziomu. Był nawet mężem średnio znanej piosenkarki. Mieliśmy wielu wspólnych znajomych a nasze opinie o nich są dość rozbieżne. Moja powściągliwość w podziwianiu autora może wynikać z faktu, że moje zainteresowania sztuką są całkowicie odmienne od jego i powstrzymam się od dalszego komentowania dziejów autora licznych dzieł.
Przechodzę, zatem do drugiej książki. Jej tytuł, to „Historia głupoty w Polsce”. Dzieło podzielone na osiem rozdziałów opisujących przeróżne odmiany głupoty. Głównie chodzi o głupoty poczerwcowych reform i dobrej zmiany, relacji państwo-kościół, wykwity głupoty w reformach służby zdrowia, systemu prawnego o edukacji. Słowem, tam, gdzie wszyscy ją widzą. Pierwszym moim wrażeniem było, że pierwszy raz czytam książkę napisaną w oparciu o świat widziany w telewizji i opisany w gazetach. Reportaże Kapuścińskiego powstawały w oparciu o własne doświadczenia autora, podróże i obserwacje ludzkich zachowań. Tu czytam o rzeczach, które pamiętam z rzadko oglądanej telewizji. Pamiętam wypowiedzi słynnych idiotów i zastanawiałem się, czy jest sens pisania takiej książki.
Skojarzyła mi się ze zdarzeniem sprzed paru lat. Jeszcze pracowałem, kiedy do mojego pokoju wszedł młody człowiek z ciężkim plecakiem. Sprzedawał książki. Był tak zmęczony, że postanowiłem coś od niego kupić, aby jego wysiłek nie poszedł na marne. Wybrałem sobie słownik wyrazów obcych. Zapłaciłem i młodzieniec poniósł dalej swój trud. Przejrzałem słownik i zadziwiło mnie, że nie znajduję żadnego wyrazu, po który sięgałbym do takiego słownika. Sam mógłbym go napisać, bo wszystkie znaczenia tych niby trudnych wyrazów były mi znane.
Dochodzę jednak do wniosku, że warto było zebrać przykłady niebywałej, nieprawdopodobnej wprost głupoty pod jednym tytułem, z jednego choćby powodu.
Cechą naszych czasów jest powszechniejąca ignorancja. Zetknąłem się nią w kontakcie ze studentami. Ta przyszła inteligencja wierzyła święcie, że posiadanie komputera równoważy wiedzę o świecie. Nie zauważa tego faktu, że nabyta wiedza nie jest złogiem zajmującym jedynie pamięć, ale jest pomocna w analizie bieżących obserwacji.
Do tego trzeba dodać niebywale krótką pamięć populacji. Za dwa, trzy lata, ludzie zapomną, co widzieli i słyszeli. Dlatego, choć tytuł jest podobny do książki Bocheńskiego, choć autor nie należy do panteonu polskiej literatury, jego książka zachowa jakiś fragment historii, na którą właśnie patrzymy.

Daga

Tylko dwie rzeczy są nieskończone, wszechświat i ludzka głupota, i nie jestem pewien co do tego pierwszego. Albert Einstein

Tylko tyle mogę przytoczyć a propos książki " Historia głupoty w Polsce"

hajdi

Słyszałam już wielokrotnie ten tytuł i tak sobie myślę, że może Multilatek przeczytał jakąś inną książkę o tym samym tytule. Czy jej autorem jest ten sam Andrzej Rodan, wspomniany przy okazji pierwszej książki, autobiografii ?

Ja ostatnio wzięłam się za powtórki, aktualnie czytam Kuncewiczowej Tristan 1946
A wcześniej przeczytałam kolejną książkę Leonie Swann "Pazur sprawiedliwości".
Tym razem bohaterem jest wykładowca Cambridge i papuga szara żako, bardzo gadatliwa, która pomaga bohaterowi doktorowi Augustusowi Huff w śledztwie w sprawie morderstwa studenta. Papuga ma na imię Grey i taki jest też oryginalny tytuł powieści. Nie rozumiem dlaczego polscy wydawcy silą się na takie głupie tytuły.
A książka fascynująca Smile

multilatek

Książka o podobny tytule to Dzieje głupoty w Polsce autorstwa Aleksandra Bocheńskiego.
Sam autor tak o niej pisze:

"Książka niniejsza zawiera kilka pamfletów, poświęconych naszym historykom. Napisałem ją podczas okupacji, gdy stwierdziłem w rozmowach z przywódcami naszego społeczeństwa, że: po pierwsze, mają oni dość mylne pojęcie o naszej przeszłości, a po drugie - bez trudu znajdują historyków, na których mogą się powołać dla poparcie swego zdania. Pojęcia te wypowiadali na uzasadnienie swoich bieżących decyzji. Stąd namacalnie niejako przekonałem się, że dziejopisarstwo wywiera duży wpływ na losy naszego zbiorowiska i że wpływ ten może być zły albo dobry, zależnie od tego, czy dziejopisarstwo przedstawia przeszłość prawdziwie czy fałszywie."
(Od Autora - Z Przedmowy do I wydania)

Nie czytałem jej, ale poszukam i odrobię zaległość a później zdam relację.

hajdi

No tak.
Ja zapomniałam o cudownej książce, którą przeczytałam po papudze Greyu.
Ta książka to Pikantne historie dla pendżabskich wdów autorstwa Balli Kaur Jaswal.
Historia dzieje się we współczesnym Londynie wśród społeczności pendżabnskiej. Niesamowita historia, trzymająca w napięciu przez cały czas. Przezabawne wątki splatają się tu z tragicznymi, w końcu książka przeradza się w kryminał. Pendżabskie kobiety powoli usiłują wyrwać się spod męskiej przemocy, a wdowy wymyślają rzeczywiście bardzo pikantne historie na temat życia seksualnego. Czyta się jednym tchem.

multilatek

Dzięki za podpowiedź. Już zamówiłem i czekam na pogodę, że pojechać do księgarni odebrać.
A w międzyczasie naczytałem się różności:
Alana Mooreheada Australijski dramat, o fatalnie zorganizowanej i przeprowadzonej wyprawie w Australijski interior. W połowie wieku dziewiętnastego były w Australii popularne mity o morzu lub wielkim jeziorze zlokalizowanym w centrum kontynentu. Próby dotarcia do mitycznego Eldorado skończyły się tragicznie.
Ostatnią książką była Christopha Galfarda - Wszechświat w twojej dłoni. Jest to wykład prowadzony najprzystępniej jak się dało o współczesnej fizyce. Książka jest zupełną nowością. Pomyślana, jako lekkie, łatwe i przyjemne potraktowanie zagadnień, których nawet nieźle poinformowany czytelnik (a za takiego się mam) nie przyswoi sobie współczesnych teorii i hipotez.
Nie chcę przenosić tu treści, ale o kilku szokujących pomysłach wypada wspomnieć.
Pierwszym może być zdefiniowana przez Hawkinga teoria parujących "czarnych dziur". Zgodnie z tą teorią, czarne dziury również mają swój cykl życiowy. Powstają, rozrastają się i rozpadają zamieniając to, co przechwyciły w pył o jednym parametrze - masie.
Innym ciekawym problemem jest idealna izotropia promieniowania reliktowego prowadząca do szokującego wniosku, że Wielki wybuch poprzedziła era inflacyjna. Inflacja pozwala zrozumieć jednorodność promieniowania reliktowego a drobne odchylenia temperatury wszechświata powstały dopiero po W.W. i były przyczyną powstania galaktyk. Wielki wybuch poprzedziło nagła, trwające niewyobrażenie krótko rozszerzenie wszechświata z szybkością o wiele większą od prędkości światła. Było to możliwe, bo dopiero wewnątrz wszechświata zaczęło obowiązywać jej ograniczenie.
Z wielu nowych, pięknych teorii nie mogę w żaden sposób przyjąć do świadomości teorii strun. Mam jeszcze trochę czasu. może mi się uda.

manko

hajdi

Skończyłam niedawno nową książkę Michała Rusinka "Pypcie na języku"
Jest to zbiór felietoników, które autor zamieszczał w latach 2013 - 2016 w krakowskich dodatku GW. Lektura łatwa, lekka i przyjemna.
Poświęcone są te teksty, jakżeby inaczej, naszemu ojczystemu językowi.
Wyłapuje smaczki, powiedzonka od czapy, nie przepuszcza też językowi obozu rządzącego.
Wszystko to z wdziękiem i dowcipnie.
Jeden z tekstów omawia różne szyldy i napisy. Oto przykład z którego uśmiałam się serdecznie. Napis na zakładzie krawieckim we Wrocławiu:
"Spodnie. Rok założenia 1912"
albo takie cacuszko. Trasa rowerowa wokół pewnej gminy w Lublinie prowadząca przez następujące miejscowości: Kazimierz - Nielisz - Cyców - Niemce Tutaj też się nieźle uśmiałam.
I takie podobne kwiatki występujące w książce sekretarza Wisławy Szymborskiej.

manko

multilatek

Czekam na Pikantne historie, które miały być już w poniedziałek, ale czekam dalej. Skończyłem właśnie Krystyny Pytlakowskiej Małżeństwo doskonałe (Maria Czubaszek + Wojciech Karolak) .
Przyznam się, że kiedy zobaczyłem tę książkę w torbie prezentowej (święta), to pomyślałem, ile tego jeszcze? Książek o Marii Czubaszek mam już kilka.
Nie lubię tzw muzyki rozrywkowej, w tym jazzu i historia jazzmana nie była tematem mojego zainteresowania.
A jednak...
Odkładam ją po przeczytaniu ze szczerym wzruszeniem. Marii C. poświęcili swoje wspomnienia jej znajomi od dziesięcioleci. Zapamiętali ją, jako osobę wcale nie doskonałą. Życia pary tych dwojga ludzi nie opisano jako czegoś wyjątkowego. Poznali się jako ludzie po przejściach. Byli dla siebie "drudzy".
Mieli problemy bliskie każdemu, kto musi dać sobie radę w niełatwych warunkach. Maria pracowała w radio, potem w Szpilkach rządzonych przez Witolda Fillera (pamiętam, że nie cierpiałem tego typa). Była cenioną autorką słuchowisk satyrycznych. Zespół Pokory, Dobrowolskiego i Kwiatkowskiej potrafił doskonale wykorzystać niuanse jej tekstów. Słuchałem ich sam w pracy, bo miałem taką pracę, że radio było włączone full time.
Karolak jeździł za chlebem do Szwecji, pływał na statkach wycieczkowych. Zarabiał, ale tracił pieniądze na instrumenty lub głupoty i ...chlał bez opamiętania. Nie dorobili się majątku. Mieli jednak wyjątkowych przyjaciół. Każdy z nich ma wspaniałe wspomnienia i ....niską emeryturę. Lista przyjaciół to same tuzy polskiej kultury.
Wzruszające są wspomnienia Karolaka. Maria bała się śmieci w obawie o niego. Martwiła się o to, czy będzie umiał płacić rachunki i podatki.
On nie może przyjąć do wiadomości, że jej już nigdy nie będzie obok.
Być może to rozumiem najlepiej....